तुला काय फरक पडतो? (पार्ट -२)

तुला काय फरक पडतो ?(पार्ट -२)
 

ती भारता बाहेर चालली होती सध्या तरी ६ महिन्या साठीच, बिजनेस विसा वर. सगळी तयारी झाली होती तिची. आई, बाबा, नातेवाईक आणि तिचा होणारा नवरा सगळेच चिंतामिश्रीत आनंदात होते. म्हणजे लग्नाची तारीख आता ६-८ महिने आणखिन पुढे गेली हि झाली प्रामुख्यानी आई - बाबांची “चिंता”, तर दुसरीकडे ह्याच कारणानी तिच्या होणाऱ्या नवऱ्याला झालेला “आनंद”!

एकच दिवस उरला होता. सगळ सुरळीत असूनही तिला उगाच घाबर-घुबर वाटत होतं.  सगळी कागद पत्र, सामान  ३- ३ वेळा तपासून बघितलं होतं. इमिग्रेशन मध्ये न चालणारे पदार्थ इत्यादी बाजूला काढून झाले होते. रोज skype वर विडीयो कॉल करायचं ठरलं होतं. अगदी त्याचंहि टेस्टिंग करून झालं होतं. होणारा नवरा सतत बरोबर होता. “आता ६ महिने दुसरी सोय बघयला हवी रे” हे तो त्याच्या मित्रा बरोबर मस्करीत (??) बोलताना ऐकूनही तिने, तो (वरून तरी) खूप काळजी दाखवत होता, ह्याच गोष्टीत समाधान मानलं होतं. 

ह्या आधीहि ती परदेशात जाऊन आली होती. तसं नाविन्य नव्हतंच. तरीही हि कसली हूर हूर लागली आहे हे तिला कळेनासे झाले होते.

शनिवार संध्याकाळ -  तिचा होणारा नवरा time please घेऊन जरा घरी जाऊन येतो आणि डिनर च्या वेळी तिला पिक अप करेल बोलला. तिने हसून मानेनेच होकार दिला. आता ती स्वतःच्या रूम मध्ये ती एकटीच बसली होती.  आई बाहेरूनच बोलली – “आम्ही जरा मंदिरात आणि भाजी घेऊन येतो गं”. ती आतूनच जोरात हो बोलली. दार बंद झाल्याचा आवाज आला. 

मग तिने चाळा म्हणून tv लावला – ती स्वतःच्याच तंद्रीत होती. ट्रान्स मध्ये असल्यागत. तेव्हाच tv वर कोणी तरी गात होतं – “....मरने के बाद भी मेरी आंखे खुली रही, आदत पडी थी इन्हे इंतजार कि....” आणि तिची छाती उगाच धापापायला लागली. ती गझल संपली आणि तिला अजूनच कसंनुस वाटायला लागलं. 

मोकळी हवा घ्यावी असं वाटलं आणि ती तशीच उठली. घरच्या दाराला latch होतं. तिने चावी घेतली, दार ओढलं आणि २ जिने चढून गच्ची वर गेली. छान संधीप्रकाश होता. ती एकटीच होती गच्ची वर. खाली खूप वर्दळ पण वरती पूर्ण एकांत. बर वाटलं २ क्षण तिला. गेले काही दिवस स्वतः साठी वेळच मिळाला नव्ह्ता. अंधार थोडा गडद झाला तसा गारवा वाढला. तिने स्वतः भोवतीच तिचे हात ओढले.

इतक्यात मागे चाहूल लागली, गच्चीचा दरवाजा हलकेच उघडला होता.  ती जरा सावध होऊन कानोसा घेत होती. दरवाजा जरा आणखिन उघडला आणि तिने सावधपणे पण  जोरात “कोण आहे?” असं विचारलं. 

हवेतला गारवा जरा अचानकच वाढला होता. दारामागून अडखळून आवाज आला – “मी...मी आहे, अमित”. तिने मागे वळून बघितलं. अमितला तिथे बघून तिच्या चेहऱ्यावर २ क्षण आनंद उमटून गेला असं तिला स्वतःच वाटलं.

अमितला ती एका आठवड्यापूर्वी ऑफिस च्या पार्किंग लॉट मध्ये भेटली होती. तेव्हा ती  एकच वाक्य तटकन तोडून बोलली होती. त्यानंतर त्याची नजर भेट टाळून ती तशीच चालती झाली तरी, त्याची मूकवेदना तिला पाठमोरीहि जाणवली होती.

ते आठवून तिला ओशाळ वाटलं. ती हलकसं हसून बोलली “ये रे, पण तू अचानक कसा आलास आज? माझी flight तर उद्या आहे नं?”.

अमित मात्र गप्पच राहिला. तो जवळ पण आला नाही, तिथेच थोडा लांब उभा राहिला. अमित एकच आठवड्यात बारीक झाला होता.  दाढी वेडी वाकडी वाढली होती. त्याचा एरवी चांगला असलेला चेहरा आता पार विस्कटला होता. अंगात नाईट सूट आणि पायात बेडरूम मधल्या चप्पल होत्या चक्क. तिला आश्चर्यच वाटलं. पण काहीच बोलू शकली नाही. जणू बोलती बंद झाली होती तिची.

सरते शेवटी त्याचा अवतार बघत बघत तिची नजर त्याच्या डोळ्यांकडे गेली. एवढ्या सगळ्या अवतारात पण त्याचे डोळे मात्र विलक्षण बोलके झाले होते. त्यांची नजर भेट झाली आणि घट्ट नजर बंदीच झाली तिची.

आता सगळी कडे शांतता होती, कुठलेच आवाज येत नव्हते.  सगळं सिनेमा सारखं भर-भर नजरे समोरून गेलं तिच्या.

अमित आणि तिची ओळख काही महिन्यापूर्वीची. तिला अमित आवडायचा. अगदी पहिल्यांदा बघितलं तेव्हापासून आणि अमितला आपण निःसंशय पणे आवडतो हे सांगायला तिला स्त्री असायची गरज नव्हती. तसं दुर्दैव म्हणायचं, तर ते हे कि त्यांच्या पहिल्या भेटी आधीच दोघेही वेग वेगळे engaged होते.

ती घरात धाकटी बहिण, लाडाची आणि “साजूक” मध्यमवर्गीय संस्कार कोळून प्यायलेली आणि तो हि पापभिरू, आप-आपल्या engagement च “निवडूंगा”चे कुंपण China wall असल्यागत दडपून बघणारा.

सुरवात ऑफिसमध्ये चहा, कॉफी नि झाली ती जेवणापलीकडे गेली नाही. जाणारच नव्हती. सरड्याचीच मजल ती. पण फोन नं मात्र दिले घेतले. मग दिवस नाही कि रात्र नाही, whats app वर दोघे भेटतच राहिले. “तुला कुठला रंग छान दिसेल” ह्या पासून सुरु झालेले संवाद, त्या रंगातल्या पूर्ण कपड्यामधले फोटो देवाण घेवाण करण्या पर्यंत मजल गेली.

एकदा मात्र  “निवडुंग” मनोमन टोचल तिला आणि परिणामी “गिल्टी फिलिंग” पण आलं. ‘होणारा नवरा हा सर्वतोपरी उत्तम आणि भर भक्कम असूनही अमित बरोवर आपण दिवस रात्र का बोलतो?’. हे काहीतरी “स्पेशल” आहे हे तिलाही मनोमन कळले होते आणि सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे आवडतं पण होते.

पण हे काहीतरी “स्पेशल”, साजूक मध्यमवर्गीय संस्कारात कुठे कोंबायचं हे मात्र तिला कळत नव्हतं. अस्वस्थता माग सोडत नव्हती. तरीही whats app वर बोलण सुरूच राहिलं. 

मग एका शनिवारी, अपरात्री, तिचा मोबाईल अपघातानीच तिच्या बाबांच्या हाती लागला. अमित बरोबर ची chat window दिसली. जे व्हायचं तेच झालं. त्या क्षणीच तिच्या whats app वर अमित block झाला होता.  पण अमितने आक्रस्ताळेपणा केला नाही कि कॉल हि केला नाही. ती परत ऑफिस मध्ये भेटे पर्यंत थांबला. 

तिने जे झालं ते मोघमपणेच सांगितलं आणि ओझरतं “सॉरी” बोलली. ते सांगताना ती त्याच्या चेहऱ्याकडे बघत होती. अमितनी नेहिमीप्रमाणे नुसत ऐकून घेतलं. त्याला वाईट वाटलाय का? असलं तरी चेहऱ्यावर दिसत नव्हते. एरवीही तो कसलाच हट्ट, त्रागा करायचा नाही. तिच्या बरोबर जी आणि जेवढी सोबत मिळेल त्या सोबती मध्येच संतुष्ट असायचा. तिला हे बरेचदा खटकायचं. त्याच्या समजूतदारपणा वर खुश व्हावं कि त्याच्या अशा अव्यक्त वागण्यावर त्याच्या डोक्यावर टणा-टणा काही आपटाव? मग मनापासून राग यायचा -  “हा शुंभ! कधीच काही बोलत नाही. स्वतः कुठलाच पुढाकारपण घेत नाही आणि मी मात्र मुर्खासारखी ह्याच्या वर इतका वेळ खर्च करते!!!”

whats app बंद झालं पण ऑफिस तर सुरु होतं. तिचं लग्न आता ३ – ४ महिन्यावर येऊन ठेपल होतं. रोजचा एकत्र चहा आणि कधीतरी जेवण सुरुच होतं. ते निमित्तच होतं म्हणा. एकमेकाला भेटायला, nonsense बोलायला आणि नसलेल्या जोकवर हसून उजळायला दोघांना आवडत होतं. मग सलग २-३ दिवस ते सकाळ- दुपार- संध्याकाळ, डॉक्टरनी ३ वेळच्या तापाच्या गोळ्या दिल्यागत भेटले.  मग एकदा परत  “निवडुंग” मनोमन टोचल तिला – मग त्या दिवशीच्या ३रया वेळी “आपण खूप भेटतोय हल्ली” असं बोलून गेली.

पुढचे २ दिवस न भेटता गेले, इतकच!

त्यानंतर तिनेच त्याला कॉल केला – संध्याकाळी चहाला भेट बोलली – त्याच्या होकारात, कधी नव्हे इतका उत्साह होता.

२ दिवसात अमितच्या दाढीची खुंट वाढली होती. चहा वर तिने जुनं प्रोजेक्ट कसं संपेल लवकरच आणि नवीन प्रोजेक्ट मधल्या onsite opportunity बद्दल सांगितलं. “बिजनेस विसा वर ६ महिने जावं लागेल, कदाचित जास्तपण राहावं लागेल. offshore साठी पण प्रयत्न करते आहे. लग्न आहे नं?”. 

अमितचा चेहरा पार पडला, पण नेहमी प्रमाणे तो काहीच फारसं बोलला नाही. तिने उगाच इकडच्या तिकडच्या गोष्टी केल्या. शेवटी त्यान मोघम “ऑल द बेस्ट” केला आणि दोघं निघाले. आता मात्र तिला अमितचा प्रचंड राग आला होता. “हा बिनडोक, कधीतरी काही बोलणार आहे का????”. परत चालताना, तिचा चहाचा रिकामा कप हातातून निसटला आणि खळकन फुटला. सगळ्यांनी वळून बघितलं. अमित पटकन खाली वाकला, तुकडे गोळा करायला. आता तिला आणखीनच राग आला त्याचा, ती काही न बोलता तशीच रागानी तरा-तरा  निघुन पण गेली. डेस्क वर येई पर्यंत सबंध वेळ ती फणफणत होती.

अमितनी समजा पुढाकार घेतला तरी – “आपण स्वतः “निवडूंगा” चे कुंपण आणि “साजूक” मध्यमवर्गीय संस्कार ओलांडू शकतो का?” ह्या विचारांनी तिला अजूनच गोंधळायला झालं.
 
‘त्याने पुढाकार तर घ्यावा पण तो घेतला तर पुढे काय ते मात्र समजत नाही आणि तरीही त्यानी एकदा स्पष्ट बोलायला काय हरकत आहे?”  अशा विचित्र मनस्थितीत ती डेस्क वर नुसताच कामाचं सोंग  करत बसली होती.

इतक्यात तिचा मोबईल वायब्रेट झाला. अमितचा SMS आला होता. “मी प्रार्थना करीन, तुला offshore प्रोजेक्ट मिळव म्हणून”. ती आणखीनच फणफणली – “कशाला??? offshore मिळाले तरी तुला काय फरक पडतो रे बिनडोक???”  समोर असता तर काहीतरी फेकून मारलं असत तिने! रागापेक्षा वेदना जास्त होती तिच्या त्र्याग्या मध्ये!

आज दोघांनी कार जवळ जवळच पार्क केली होती.  संध्याकाळी घरी जाताना अमित समोर येऊ नये असं तिला वाटत असतानाच, नेमकी दोघांची निघायची वेळ जुळून आली!

पार्किंग लॉट मध्ये समोर समोर आले. आता पर्याय नव्हता. ती चिडलेली दिसतच होती. अमितनी परत SMS चा मेसेज रिपीट केला आणि तिचा कडेलोट झाला – आलेला सगळा राग एकवटून, जितकं कडवटपणे बोलता येईल तसं तोडून बोलली त्याला   - “मी सरळच विचारतेय - मी भारतात राहिले किंवा बाहेर गेले, तुला काय फरक पडतो? आपण फक्त मित्र आहोत. ह्या पलीकडे आपल्यात काही आहे अस जर तुला वाटत असेल तर ते साफ चूक आहे”.

त्या संध्याकाळ नंतर आज दिसत होता अमित. त्याला बघून तिला खरं तर छान वाटत होतं. त्याची नजरबंदी जरा कमी तीव्र झाली होती. आता तिला स्वतः चा श्वास ऐकू येऊ लागला होता.  आता ती सगळं बळ एकवटून एकदाच हसली त्याच्या कडे बघून.

अमित पण समजूतीचं मोकळं हसला आणि २-३ पावले मागे सरकला. निरोपाचं निघणं असतं तसच. आता त्याचा अवतार ठीक झाला होता, दाढी साफ झाली होती, एकूणच चेहरा उजळला होता पण डोळे मात्र निस्तेज झाले होते. नजरबंदी पूर्ण संपली होती आता.
  
तिला मात्र आता खूप दिवसाचं मनावरचं ओझं उतरल्यागत थकवा आला होता. वेळेचं भान आलं. “बापरे! किती वेळ गेला? नेहमीप्रमाणेच ह्याच्या बरोबर असलो कि वेळेचं भान राहिलं नाही आपल्याला!” ह्या विचारात असतानाच, तिचा मोबाईल खणखणला.

तिच्या ऑफिस मधल्या मित्राचा फोन होता. उद्या सी ऑफ ला येणारच होते सगळे मग, अचानक शनिवारी संध्याकाळी कसा काय फोन केला ह्यानी? हा प्रश्न डोक्यात घोळवीत तिने फोन उचलला. तिने हेल्लो म्हणताच, समोरून तिचा मित्र पटकन सांगून मोकळा झाला - “sad न्यूज, अमित इज नो मोर!” ती बधीर झाली,  पुढचं तिने काही ऐकलंच नाही.

नजर थोडी वर गेली तर अमित समोर नव्ह्ता.  ती एकटीच होती गच्ची वर.

हवेतला गारवा आता कमी झाला होता.

इतक्यात तिचा होणारा नवरा गच्ची चा दरवाजा उघडून धपापत आत आला  – “अरे यार, तू इथे आहेस काय! चल डिनर ला जायचंय नं?”.  लागलेला श्वास घेत घेत तो बोलला. ती मात्र निश्चल उभी होती. हातातला मोबाईल अजून त्याच अवस्थे मध्ये होता. डोळे भरून आले होते.

तिच्या कडे बघून कधीही बांध फुटेल असं वाटत होत. तिने आपलं ऐकलं कि नाही हे त्याला कळले नाही त्यामुळे त्यानी जवळ येऊन  तिला दोन्ही हातानी धरलं आणि तिने भानावर यावं यासाठी त्यानं जरा हलवलं, - “ए वेडा बाई, काय झालं गं?”. त्या हलण्यानी तिचे अश्रू गालावर ओघळले आणि ती एकदम भानावर आली. तिने कसनुसं हसत मानेनेच नकारार्थी मान हलवली.

गच्ची तून त्याच्या बरोबर खाली उतरताना परत एकदाच मागे वळून बघितलं. नजरेत “कदाचित, एकदाच अमित दिसेल? शेवटचा?” असे भाव एकवटले होते. पण आता गच्ची पूर्ण रिकामी होती. तिने मूक पणे ओढणी तोंडाला लावत हुंदका दिला आणि होणाऱ्या नवऱ्याच्या खांद्यावर मान ठेवून निघून गेली.

१५ -२० दिवसांनी onsite ऑफिस मधून status call चालला होता.  शेवटी बाकीचे सगळे “लॉग ऑफ” झाल्यावर, मित्रानी तिला ओझरतं कळवलं – ‘अमितच्या दर्भाला पटकन कावळा शिवला”. तिने नेहमीच्याच वरदर्शी कोरडेपणा दाखवत, काही न बोलताच फोन कट केला. पण मनात एक अनाहूत समाधान होतं.

तिची नजर तिच्या डेस्क वर असलेल्या छोटेखानी “निवडूंगा” वर गेली. त्यावर एक छानसं छोटं फुल उगवलं होतं आणि त्यावर सकाळचा कोवळा प्रकाश पडत होता. तिला हसतानाचा अमित आठवला आणि  चेहऱ्यावर बऱ्याच दिवसांनी मंद हसू आले....